ริชาร์ดกับฉันนั่งลงเป็นเพื่อนสนิทที่แสนสบายขณะที่เราจมลงในลำธาร Aravaipa ในความเงียบงัน เส้นทางที่คดเคี้ยวเข้าและออกจากลำธารมาเกือบสิบสองไมล์ผ่านหุบเขาอันห่างไกลอันขรุขระแห่งนี้ในรัฐอาริโซน่าทางตะวันออกเฉียงใต้ การอนุรักษ์ยังมีสัตว์ป่ามากมายรวมทั้งแกะภูเขาสิงโต igh ทะเลทรายบิ๊กฮอร์นแมวริงเทล javelina และนกสองร้อยสายพันธุ์ ฉันต้องการที่จะหาด้านป่า ความเยือกเย็นปกคลุมหุบเขาลึก น้ำเปล่งประกายเหมือนคริสตัลในสถานที่， และ minnows ว่ายผ่านเราไปทุกที่ที่พวกเขาถูกหัว…
“ชายผู้มีชีวิตพร้อมเต็มที่จะตายเมื่อใดก็ได้” Ed Abbey กล่าว ความหิวโหยของ Abbey ทำให้ฉันหลงรัก เขาติดใจคนตะกละสำหรับ “หนังสือผู้หญิง adventure ผจญภัยท่องเที่ยวดนตรีปรัชญาสีและรูปแบบ” สมุดบันทึกของเขาเปิดเผยว่าเขามี “ความอยากอาหารที่ยอดเยี่ยมสำหรับชีวิตทุกช่วงเวลาทุกรายละเอียด” และตามที่เพื่อนและผู้เขียนชีวประวัติของเขา Jack…
Barbi และฉันพูดมากกว่าหนึ่งชั่วโมงเกี่ยวกับประสบการณ์หุบเขาลึกของเธอ และท้ายที่สุดเธอพูดว่า “อะไรจะเกิดขึ้นกับฉันเมื่อฉันอยู่ในหุบเขาลึกและสิ่งที่ฉันพยายามนำกลับบ้านคือความมุ่งมั่นที่จะมีชีวิตอยู่ไม่ใช่แค่เพื่อความอยู่รอด – แต่เพื่อความอยู่รอดอย่างเต็มที่ สำคัญที่จะต้องสามารถติดต่อกับสิ่งนั้นได้และต้องใช้งานนั่นคือการมีชีวิต: เพื่อมีชีวิตอย่างเต็มที่คุณสามารถตัดการเชื่อมต่อกับสิ่งนั้นได้ฉันคิดว่าเราถูกขัดขวางเพราะเรากลัวว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร หรือสัญญาณทั้งหมดที่บอกว่า ‘หยุด’ ดังนั้นเราจึงเงียบลง ” Barbi มีน้ำตาในดวงตาของเธอ ฉันเฝ้าดูเธอหยุดเงียบเงียบลง…
ในที่สุดเฮลิคอปเตอร์ก็พาเราทุกคนออกไปจากที่นั่นและพวกเขาก็ประกาศว่าเป็นภัยธรรมชาติ ประสบการณ์สอนให้ Barbi มาก“ คุณไม่สามารถประมาทพลังแห่งธรรมชาติ เมื่อคุณไปในที่ที่มีสภาพอากาศเช่นนั้นคุณต้องรู้ว่าคุณกำลังทำอะไรและมีสติ” เธอกล่าว“ นั่นเป็นบทเรียนที่ยิ่งใหญ่สำหรับฉันเกี่ยวกับสัญชาตญาณของฉัน ฉันตระหนักดีว่ามีบางสิ่งที่แตกต่างในสภาพแวดล้อม สิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ กำลังบอกเราว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น และมีความเงียบงันที่ไม่มีอยู่จริง แม้แต่ความทุกข์ระทมระหว่างเราทุกคนก็ยังมีอยู่” เธอกล่าว…
และพวกเขาก็ตะโกนใส่ฉันลุกขึ้น! ลุกขึ้น! พวกเขาอยู่บนพื้นดินที่สูงขึ้นแล้วและฉันนอนอยู่ที่นั่นคิดว่า Whafs เกิดขึ้น? “ค่ายของเราถูกแยกออกจากน้ำคนสองคนลงเอยด้วยหิ้งในขณะที่เต็นท์ของพวกเขาลงแม่น้ำพร้อมกับแสงไฟบนเราไม่รู้ว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้วฉันหักข้อเท้าของฉันวิ่งผ่านน้ำ อยู่ในอาการตกใจเราสูญเสียเกียร์รองเท้าบู๊ตของเราเราสูญเสียทุกอย่าง “เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อกลางวันมาถึงสองคนอาสาออกเพราะเราอยู่ห่างไกลในหุบเขาลึก ๆ พวกเขาต้องออกไปข้างนอกแทบจะไม่มีน้ำและขอความช่วยเหลือ “ พวกเขาไต่ขึ้นและอีกสิบชั่วโมงต่อมาอยู่ที่กรมป่าไม้เมื่อกรมป่าไม้ลงมาพวกเขากล่าวว่าน้ำนั้นสูงหกฟุตและกว้างเก้าสิบฟุต
“ เราสามารถเห็นเมฆจำนวนหนึ่งอยู่บนขอบและสามารถบอกได้ว่ามีฝนตกเกิดขึ้น แต่ไม่มีอะไรอยู่เหนือเราหรือใกล้เรามันเป็นเวลาประมาณสิบโมงเช้าและเราเพิ่งนอนสามคนในเต็นท์ เมื่อพี่ชายของฉันตะโกน ‘ออกไป! ออกไป!’ เขารู้ว่ามันคืออะไรแม้ว่าเขาไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน “ฉันไม่รู้ว่าฉันกำลังวิ่งจากอะไรฉันวิ่งเท้าเปล่าฉันมีนักมวยกางเกงขาสั้นฉันไม่ได้อยู่ข้างบนเพราะฉันพร้อมที่จะนอนแล้วฉันนอนราบบนหน้าอกของฉันบนเตียงหิน และฉันก็รู้สึกถึงมันในอกของฉันจากนั้นฉันก็เงยหน้าขึ้นและมีลิ้นน้ำนี้ลิ้นที่แคบมาก ๆ ที่ยื่นออกมาข้างหน้ากำแพงน้ำนี้
รวบรวมพลังของธรรมชาติ Barbi นักออกแบบศิลปินและอาจารย์ประสบ “พลังที่แตกต่างซึ่งเป็นพลังธรรมชาติที่แท้จริงของธรรมชาติ” เมื่อเธอเผชิญกับน้ำท่วมฉับพลันในการเดินทางแบกเป้ในแกรนด์แคนยอน “ ฉันไปปีนเขาในแกรนด์แคนยอนเป็นครั้งแรกในโรงเรียนมัธยม， ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของวิชาวิทยาศาสตร์พื้นโลกและพี่ชายของฉันก็อยู่ในชั้นเรียนเดียวกัน” เธอกล่าว “ ต่อจากนั้นพี่ชายของฉันเริ่มปีนเขาที่นั่นและฉันไปแบกเป้ที่นั่นหลายครั้งนับตั้งแต่， เส้นทางที่ไม่ได้รับการบำรุงรักษา， อนุญาต， เส้นทางทุรกันดารพวกเขาอนุญาตใบอนุญาตได้หกใบในแต่ละครั้ง Barbi…
เชื่อมต่อ witk tke พลังแห่งธรรมชาติและค้นหาความท้าทายของคุณ ค่ำคืนแห่งการตกต่ำในแสงไฟที่มาไซมาราในเคนยาเราพุ่งไปที่แคมป์ของเราใน Land Rovers สองแห่ง ทันใดนั้นมัคคุเทศก์ Makau ของเราในยานพาหนะนำกลับมาและระเบิดในทิศทางตรงกันข้าม เขาวิทยุรถบรรทุกของเราที่จะติดตามเขา เขาคิดว่าเขาเห็นอะไรบางอย่างในระยะไกล ภายในห้านาทีเราไปถึงสิงโตและสิงโตกำลังหลับอยู่ในที่ราบ เราดึงยานพาหนะของเราภายในสิบสองฟุตของสัตว์และตัดมอเตอร์ของเรา…
เคล็ดลับ AT-A-GL ANCE: ช้าลงและอยู่ในช่วงเวลาที่เหมาะสม 1. ช้าลงด้วย “วันราคะ” และล้อมรอบตัวเองด้วยองค์ประกอบที่คุณรัก: อาหารที่ชื่นชอบไวน์หนังสือเพลง， เสื้อผ้าเพื่อนหรือเรื่องราวเพื่อ หุ้น 2. เป็นนักเขียนในหนึ่งวัน ลิ้มรสความรู้สึกทั้งหมดของคุณทีละครั้ง ความสุขในการสร้างการเปรียบเทียบการใช้คำเพื่อค้นพบวิธีใหม่ในการสัมผัสการเดินทางทางประสาทสัมผัสของคุณ…
ในตอนบ่ายที่ฉันสัมภาษณ์กลอเรียเธอเพิ่งมาจากโรงพยาบาลเพื่อไปพบเพื่อนซึ่งเป็นหนึ่งในสหายที่ป่วยหนักหลายรายที่กลอเรียดูแลเป็นประจำ “ ฉันทำอย่างนั้นวันนี้ไปโรงพยาบาล” กลอเรียกล่าว “ ฉันใช้เส้นทางที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงและหลงทางไปหมด และฉันก็หัวเราะอย่างหนักเพื่อตัวเองฉันต้องหยุดที่ข้างถนนเพื่อหัวเราะ มันเป็นวิธีเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉันในการเดินทางไปยังสถานที่ใหม่ “เธอพูด” และเดินทางในหัวของฉันเท่านั้น ”…
